τι σκατά αφήνουμε πίσω μας και που θα κολυμπήσετε φέτος το καλοκαίρι, αλλά και τα επόμενα
Μη μου στέλνετε μηνύματα ότι, πολλά απ’ αυτά που γράφω, δεν τα καταλαβαίνετε.
Δεν έβαλα το κεφάλι μου στον τορβά για να γράφω πάλι όπως το ήθελε τ’ αφεντικό:
να τα καταλαβαίνουν όλοι.
Γράφω για να τα καταλαβαίνουν όσοι μπορούν να τα καταλάβουν,
δηλαδή αυτοί που ψηφίζετε να σας κυβερνούν,
από τοπικό συμβούλιο ως υπουργείο και Βουλή.
Να ‘στε σίγουροι ότι αυτοί τα καταλαβαίνουν.
Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι μόνο γι’ αυτό δεν παραπονέθηκαν ποτέ.
Μια χαρά τα καταλαβαίνουν.
Δεν γράφω για σας που στα 30 σας, στα 40, στα 50 ή στα 80 σας
θεωρείτε ότι η ζωή είναι κάτι που βρέχει ευτυχία απροβλημάτιστη,
που ξεπουλάτε το είναι σας για
δουλειά,
μισθό,
μονιμότητα,
έξωθεν καλή μαρτυρία,
εκδρομαί,
λούσα,
αρώματα,
γραβάτα,
καμιά καλή αρπαχτή,
ανέλιξη πάση θυσία,
“τιμενοιάζειεμένα αφού κοιμούνται και χαμπάρι δεν θα πάρουν”,
“μα…. έχω παιδιά”
και ποτέ τίποτα δεν έτσουξε μέσα σας για οποιοδήποτε θέμα,
σοβαρότερο απ’ το τάδε σήριαλ και το τάδε show.
Που μάθατε το smart μαϊμουδίστικα και προσφάτως να ποστάρετε Εγώ και Θλίψη.
Δεν γράφω για σας.
Ποτέ δεν έγραφα.
Ούτε κι όταν τ’ αφεντικό ήταν πάνω απ’ το κεφάλι μου να με απειλήσει με απόλυση
ή πέντε μέρες άδεια επιπλέον με τα οδοιπορικά.
Δεν υπάρχει λόγος να γράψω για σας.
Δεν σας απασχόλησε ποτέ ο υπόλοιπος κόσμος,
απ’ τον απέναντι γείτονα, ως τον πλανήτη ολόκληρο,
από την εποχή που μπήκατε στο Γυμνάσιο ως σήμερα.
Και τότε το ίδιο λέγατε.
Και βγάλατε πολλές χρονιές μη καταλαβαίνοντας
και δεν παραπονεθήκατε που ο δάσκαλος καταλάβαινε.
Το μόνο που σας ένοιαζε και τότε ήταν να μην αλλάξει τίποτα,
να ‘στε στο 19 εσείς και στο 13-14 εγώ.
Δεν μ’ ένοιαζε και δεν σας ένοιαζε και έτσι συνεχίζουμε έκτοτε.
Ανελλιπώς.
Ασυνείδητα οι μεν, συνειδητά ο δεν.
Δεν γράφω για σας που ψάχνετε “άνοιγμα” και χώρο ανάμεσα στα σκατά,
τα όποια σκατά,
όλα τα σκατά,
σε όλα τα περιβάλλοντα,
ειδικά τα επικίνδυνα σκατά που παράγει ο οργανισμός σας,
ο βιολογικός και πολιτικός,
τα επιπλέοντα σε θάλασσα υγρή και ατμόσφαιρα κοινωνική,
αυτά που τώρα, τάχα σας ενοχλούν -κάπως-, όχι πολύ,
όχι τόσο ώστε να θυμώσετε,
δεν θα θυμώσετε,
δεν υπάρχει πιθανότητα να θυμώσετε,
ξέρετε πως δημιουργούνται τα σκατά
και στον κατάλογο των δημιουργών, κορυφαίο είναι το όνομά σας
κι ακολουθούν οι όμοιοί σας,
οι “μα πως να θυμώσω τώρα που πέρυσι μπήκα δίμηνο,
μου ‘καναν δρόμο,
συνεχάρησαν τον σύλλογό μου,
μου σβήσανε το πρόστιμο,
δεν είδαν τον παράνομο όροφο”…
κι εγώ δεν γράφω για σας.
Δεν γράφω για σας που σε λίγο θα εύχεστε να ‘χαμε μία ακόμη ευκαιρία,
να μπορούσαν να αρχίσουν τα πράματα απ’ την αρχή…
Για το γαμώτο γράφω.
Για την διαφάνεια του “μια ζωή ξύδι και ξιφολόγχη”.
Για να μην υπάρχει το κακό και η ασχήμια και τα σκατά όλων των ειδών, έτσι… χωρίς αντίλογο.
Για τον Νικολάκη γράφω.
Που μου ΄δειξε το “Ghost of Cain”, απ’ το ΄87 ακόμα,
για να ανακαλύψω εκεί την οικο-λογικότερη μπαλάντα ever
και να μη “με πιάσει κότσο” κανένας έκτοτε.
Για τον 4eyezCSI γράφω
που καταλαβαίνει τι σημαίνει,
σε μια συγκεκριμένη περιοχή,
να πέφτουν ετησίως 200.000 κιλά φυτοφάρμακα.
Για το που πάνε τα σκουπίδια όταν τα θάβουν.
Γι’ αυτούς και κάτι τέτοιους γράφω.
Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν, από πραγματική υστέρηση ή συνειδητή δυσκολία,
ποτέ δεν έκαναν καμιά διαφορά.
Επιζούσαν πάντα και χαίρονταν το μετά.
Εγώ γράφω για τους πριν, πριν το μετά.
Ballad
New Model Army
When they look back at us and they write down their history
What will they say about our generation?
We’re the ones who knew everything and still we did nothing
Harvested everything, planted nothing.
Well we live pretty well in the wake of the goldrush
Floating in comfort on waves of our apathy
Quietly gnawing away at Her body
Until we mortgage the future, bury our children
Storehouses full with the fruits we’ve been given
We send off the scrag-ends to suckle the starving
But still we can’t feed this strange hunger inside
Greedy, restless and unsatisfied.
I was never much one for the great “Big Bang” theory
Going out in a blaze of suicidal glory
Not foolish and brave, these leaders of ours
Just stupid and petty, unworthy of power;
Just a little leak here and a small error there
Another square mile poisoned forever
A series of sad and pathetic little fizzles
And out go the lights, never to return.
The affair it is over, the passion is dead
She stares at us now with ice in Her eyes
But we turn away from these bitter reproaches
And take up distractions to forget what we’re doing
I stand on these hills and I watch Her at night
A thousands square miles, a million orange lights
Wounded and scarred, She lies silent in pain
Raped and betrayed in the cold acid rain
And I wish and I wish
We could start over again
Yes I wish and I wish
We could win back Her love once again
Οk, να γράψω και κάτι που καταλαβαίνεις:
Toyotomi να πάρεις.
Μηχάνημα, όχι αστεία…
Ντυο σ’κ’λιά θα βρούμε.
Σάματ’ δεν έχ’;;;
Έχ’.-
