και οι πραγματικές επιδόσεις, σε πραγματικούς χρόνους, με πραγματικά λεφτά κι ακόμη πραγμτικότερα χρέη, οφειλές και κατασχέσεις
Εις (ένας, δηλαδή), γηραιός και ατυχής Έλλην δημότης Δήμου και Κοινότητας (πλεονασμός θα μου πεις, αλλά …) και κάτοικος πρωτευούσης (του Δήμου), κατόρθωσε να φτάσει σε συντάξιμη ηλικία. Είναι δηλαδή ΚΑΙ προστατευόμενο είδος, αν και όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν είδηση.
Πέρασε και περνάει ΟΛΑ αυτά που συνοδεύουν αυτήν την γνωστή σε όλους μας διαδικασία και ένα χρόνο μετά την ημέρα που δικαιούτο σύνταξιν, του απονεμήθηκε προσωρινή τοιαύτην και μάλιστα με καταβολή ποσού αναδρομικώς για τους μήνες που περίμενε Να πάρει σύνταξιν).
Γνώριζε ότι χρωστά σε όλα τα επίπεδα του ελληνικού κράτους και το ένα, το κεντρικό επίπεδο, κανόνισε να εισπράξει το χρέος από τον γέροντα, συννόμως και αυτομάτως, επιλέγοντας -ευτυχώς- την γνωστή επίσης μέθοδο της παρακράτησης ποσοστού από την σύνταξιν και διακανονισμό του χρέους σε δόσεις, αφού τα χρωστούμενα δικαιολογούσαν και τα δύο μέτρα.
Περιχαρής ο γέρων έσπευσε μία των ημερών σε τοπικό ΑΤΜ προκειμένου να εισπράξει ένα κατοστάρικο έστω από την σύνταξίν του, αποτέλεσμα κρατήσεων, ενσήμων, κτλ. της νιότης και της εργασίας. Εκεί ενημερώθηκε ότι από τα περίπου 5.000 ευρώ που του είχαν καταβληθεί αναδρομικά, τα μισά σχεδόν είχαν παρακρατηθεί ένεκα χρέη προς το Δημόσιο. Υπέθεσε ότι κάτι άλλαξε (ο αέρας; η υγρασία της ατμόσφαιρας; κάποιος νόμος Χατζηδάκη; Κατρούγκαλου; Πλαστήρα; …Σιλήβεργου;;;) και δεν έπραξε το παραμικρό, παρά μόνο σκέφτηκε να έχω να σας δίνω (να παίρνετε) και πάρτε και ψυχή όταν κατευθυνθώ προς τας αιωνίους μονάς… Από το δε ποσό της κατάσχεσης κατάλαβε ότι αφορά χρέη προς το Δήμο και χάρηκε -όχι πολύ- αφού τουλάχιστον και μια προσωρινή, κουτσουρεμένη σύνταξη άρχισε να παίρνει και το κύτταρον της Δημοκρατίας ξεχρέωσε. Και εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε ψιλοευτυχής από το αλάφρωμα των οφειλών.
Δεν πέρασε καιρός πολύς και ..τσουπ μια μέρα στο ΑΤΜ νέα απαίτηση εμφανίζεται που δεν μπορεί να είναι του κεντρικού κράτους, αλλά κάποιου άλλου δικαιούχου. Απευθύνεται στην τράπεζα και ενημερώνεται πλήρως ότι το νέο χρέος είναι το παλιό των περίπου δύο χιλιάδων που ξεπέρασε τα σχεδόν τρία.
– Μα τα δυόμιση τα είχα πληρώσει με την παρακράτηση που μου έγινε στην πρώτη κατάθεση -αναδρομικά- της προσωρινής σύνταξής μου, προ 15 μηνών… μου είχε γίνει δέσμευση από τον Δήμο…
– Ναι, σας έγινε δέσμευση τότε…
Δρόμο παίρνει-δρόμο αφήνει, πάει στο Δήμο.
– Μου δεσμεύσατε ποσό σημαντικό πριν καιρό πολύ και μου στείλατε νέο λογαριασμό με μεγαλύτερο ποσό, χωρίς να αφαιρέσετε αυτά που πλήρωσα ήδη…
– Μα δεν πληρωθήκαμε κανένα ποσό για την δέσμευση που σας κάναμε.
– Γιατί;
– Ποτέ δεν ενημερωθήκαμε σχετικά από την τράπεζα…
– ………..
Ξαναγύρισε στην τράπεζα, ρώτησε ξανά, του απαντήσανε “γιατί ποτέ δεν δώσατε εντολή να γίνει η πληρωμή”, ξαναπήγε στο Δήμο, κάποια στιγμή -κι αφού συμφώνησε ο συνταξιούχος- η τράπεζα έστειλε τα λεφτά στον Δήμο. Ο οποίος Δήμος όμως δεν δεχόταν να πληρωθεί γιατί εν τω μεταξύ τα δύο είχαν γίνει τρία -χιλιάρικα- και υπήρχε νέα δέσμευση για το νέο ποσό και και και και και και και και.
Και -με λίγα λόγια- τα λεφτά δεσμεύτηκαν για μεγάλο διάστημα, αλλά κανένα χρέος δεν πληρώθηκε και ο συνταξιούχος δεν τα έβαλε στην τσέπη του, αν και ήταν τμήμα σύνταξης που νόμιμα του δόθηκε και τώρα και χρωστάει περισσότερα και άκρη δεν βγάζει και …το καλύτερο: κανείς δεν φταίει. Το δε χειρότερο είναι ότι ούτε ο ίδιος φταίει, όπως -έστω πλαγίως- τον διαβεβαίωσαν εμπειρότεροι αυτού.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, σε οργανισμό στελεχωμένο με επιστήμονες και διοικητές επίσης επιστήμονες και νομικό τμήμα με επιστήμονες και πολύ πιθανώς και με αιρετούς της αιρετής διοικήσεως επιστήμονες επίσης -και νομικού- που μούρη ανάλογη πουλάνε και ανέλαβαν ειδικά με τις περιπτώσεις αυτές να ασχοληθούν (χρέη, οφειλές κτλ) και να επιταχύνουν το διοικητικό έργο που είναι εργώδες και απαιτητικό…
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, επειδή και στο Δημόσιο και σε ιδιωτικούς οργανισμούς, όπως οι τράπεζες, οι υπάλληλοι είναι ελάχιστοι και πως να απαιτήσεις από τόσο λίγους, έστω τα ελάχιστα.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ενώ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ένα ξέρουν: να λένε ότι είναι τέλειοι και όλα τα κάνουν άριστα και μόνη μας επιλογή είναι μόνο να πληρώνουμε.
Και πληρώνουμε.
Με όλους και κάθε τρόπο και άσχετα απ’ τις επιλογές μας και τις προθέσεις μας.
Κι όχι μόνο χρήμα. Πληρώνουμε κι άλλα σημαντικότερα.
Και κανείς δεν λέει το παραμικρό.
Κι αν δεν σας είχα κουράσει ήδη θα σας έλεγα και την ιστορία του υπεργολάβου που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πληρωμή των υπαλλήλων του, όταν ο εργολάβος έκανε το λάθος να βάλει στο λογαριασμό του ένα ευρώ παραπάνω απ’ το όριο της ελευθερίας.
Αυτό μίαν ετέραν φοράν που θα ‘στε ξεκούραστοι…
